Dolina Höllental
Dolina Höllental leży we wschodniej Austrii, niecałe 100 kilometrów na południe od Wiednia. Po obu stronach doliny leżą dwa pasma górskie: Rax i Schneeberg, a jej dnem płynie górska rzeka Schwarza. Od dawna rejon ten jest znany wśród wspinaczy, którzy na przełomie XIX i XX wieku wytyczyli pierwsze drogi wspinaczkowe. Teren ten jest idealny również dla miłośników trekkingu oraz via ferrat.
O przygotowaniu i sprzęcie na via ferraty piszemy tutaj.
Jeśli interesują Cię inne ferraty w Austrii zajrzyj tutaj.
Via ferraty w Dolinie Höllental – krótki opis szlaku
Wycieczka, którą proponujemy w tym wpisie to połączenie trzech via ferratowych klasyków: Gaislochsteig, Gustav-Jahn-Steig i Alpenvereinsteig. Jest to całodzienna wędrówka, która mimo braku relatywnych trudności, przez długość, ekspozycję oraz przewyższenie (1100 m!) może dać w kość. Największą atrakcją tych ferrat są na pewno dzikie, górskie widoki oraz obcowanie z naturą. Podczas naszej wycieczki spotkaliśmy na szlaku więcej kozic niż ludzi. Część trasy to ubezpieczona ferrata, ale są też fragmenty, na których nie wpinamy się do poręczówki. Na nich trzeba szczególnie uważać, ponieważ wąska, kręta ścieżka czasem biegnie tuż przy krawędzi, dlatego tę trasę polecamy osobom obytym z górami i ekspozycją.
| Poziom | B |
| Czas (podejście/ ferrata/ zejście) | 90 min / 160 min / 120 min |
| Przewyższenie ferraty | 650 m |
| Wystawa | N |
| Start | Jedna z zatoczek przy Höllental Straße – mapa |
| Topo | Gaislochsteig i Gustav-Jahn-Steig Alpenvereinsteig |
Podejście
Z miejsca postojowego przechodzimy na drugą stronę ulicy i idziemy wzdłuż drogi w stronę tunelu. Skręcamy za żółtą strzałką w leśną, stromą ścieżkę i idziemy zakosami. Aż do startu ferraty będziemy poruszać się żółtym szlakiem. Pierwszym punktem charakterystycznym są kilkudziesięciometrowe stalowe schody. Następnie poruszamy się szeroką, kamienistą ścieżką. Po drodze mijamy dwa skrzyżowania szlaków (na pierwszym jest kierunek na Teufalsbadstuben, a na drugim – na Alpenvereinssteig). Przechodzimy przez kamieniste koryto rzeki i idziemy zakosami przez las. Po jakimś czasie wychodzimy za linię drzew i otwierają się niesamowite widoki na dolinę. Początek ferraty jest w okolicach rdzawego obrywu i jest oznaczony tablicą.
Całe podejście jest długie, fragmentami bardzo strome i zdecydowanie męczące. Po dotarciu pod start ferraty od razu załóżcie kaski. Obok nas pospadały kamienie zrzucone przez kozice chodzące ścieżkami powyżej.
Przebieg
Gaislochsteig
Ferrata jest prawie zawsze mokra i błotnista (w deszczowe dni można zastać tu wodospad, a zimą lodospad). W związku z tym potrzebna jest ciągła czujność oraz pewność w nogach. Ferrata mimo, że krótka, biegnie dość ciekawym terenem. Najpierw przechodzimy przez dużą pieczarę skalną, potem poruszamy się pod przewieszonymi skałami, a następnie wychodzimy w teren obrośnięty bujną zielenią. Całej wędrówce towarzyszy dźwięk spływającej z góry wody oraz zapach mchu. Kolejne metry ferraty to podchodzenie stalowymi, lekko leżącymi drabinkami oraz po skalnej ściance z wyciosanymi stopniami.
Po zakończeniu ferraty poruszamy się leśną ścieżką. Żółtym szlakiem możemy udać się do schroniska Ottohaus. My jednak proponujemy dalszą wycieczkę ferratami i wybranie czerwonego szlaku, który zaprowadzi nas na via ferratę Gustav-Jahn-Steig.
Gustav-Jahn-Steig
Ta ferrata to długi trawers eksponowaną ścieżką lub po skalnych stopniach. Krótkie, nieubezpieczone, piarżyste odcinki wymagają pewności w nogach. Mimo niewielkich trudności technicznych, nie należy jej lekceważyć. Z tej ferraty są najpiękniejsze widoki na dolinę, dosłownie co kilka kroków przystawaliśmy, żeby napawać się górską scenerią.
Po zakończeniu ubezpieczeń idziemy dalej piarżystą ścieżką i po około 10 minutach dochodzimy do platformy, gdzie Gustav-Jahn-Steig łączy się z ferratą Alpenvereinsteig. Możemy nią zejść do samochodu, ale my doradzamy dalszą wędrówkę, zwłaszcza, że górna część ferraty jest niezwykle widokowa.
Alpenvereinsteig (górna część ferraty)
Alpenvereinsteig to ferratowy klasyk z 1910 roku. Ścieżka powstała jako droga dojściowa do schroniska Ottohaus. Kończy się punktem widokowym Höllentalaussicht (1621 m n.p.m.), z którego możemy podziwiać panoramę doliny oraz pasmo Schneebrerg.
Po zejściu z ferraty Gustav-Jahn-Steig idziemy w górę 10-metrową drabiną do otoczonej barierkami półki skalnej. Po drodze do pokonania będziemy mieć jeszcze jedną stalową drabinę. Pozostała część ferraty to na przemian łatwy, skalny, ubezpieczony teren ze stromą, kamienistą ścieżką. Ferrata kończy się przy Höllentalaussicht (obowiązkowe zdjęcia!). Stąd wybieramy niebieski szlak, który doprowadzi nas do Ottohaus (czas dojścia to około 30 minut).
Zejście
Od schroniska Ottohaus kierujemy się na północ, a potem podążamy za czerwonymi znakami. Jednym z odcinków zejścia jest łatwa ferrata Wachthüttelkammsteig (A/B).
Nocleg
Nocowaliśmy na kempingu Park’n’Camp
Kemping położony wzdłuż głównej drogi w Dolinie Höllental w pobliżu kolejki kabinowej. Są wydzielone miejsca dla kamperów ze słupkami z elektrycznością oraz oddzielne miejsce na namioty. Dobrze utrzymane toalety, prysznice, miejsce do zmywania naczyń. Jest to jedyny kemping w dolinie.
Współrzędne: 47.7178, 15.8062; link do google.maps
Cena (2023 rok): 7,50 euro za miejsce dla kampera/ 7 euro za osobę za noc/ 1 euro taksa klimatyczna za osobę/ 5 euro za podpięcie do prądu za noc; aktualny cennik znajdziecie pod tym linkiem
Plusy: czyste sanitariaty, bliskość szlaków i via ferrat
Minusy: bliskość drogi
Przewodnik z którego korzystamy to: “Najpiękniejsze ferraty – na weekend z Polski” (autorzy: Pola Kryża, Dariusz Woźniczka). Znajdziecie w nim dokładniejsze opisy, schematy, mapy oraz nawigaty.
Recenzję przewodnika znajdziecie tutaj.
